شناسایی سکونتگاه های کوچک کوهستانی در معرض ناپایداری(با استفاده از منطق فازی) مطالعه موردی بخش قوشخانه شهرستان شیروان

چکیده: برای مدتهای طولانی پایداری موضوع اصلی پژوهشگران علوم مختلف به خصوص علوم محیطی بوده است.در هر شاخه علمی می توان تعریف ویژه ای از پایداری داشت اما پس از توافق بر سر تعریف پایداری،آنچه که مهم است نحوه ارزیابی پایداری است. پایداری روستا به عنوان یک سکونتگاه انسانی به مجموعه ای از فاکتورهای زیست محیطی،اجتماعی و اقتصادی وابسته است.هدف اصلی این پژوهش معرفی نظریه مجموعه های فازی و بسط مدلهای ریاضیات فازی برای ارزیابی پایداری سکونتگاههای روستایی بر پایه شاخصهای مختلف اجتماعی،اقتصادی و زیست محیطی است. این مطالعه با مطرح کردن ناکارآمدی و بخصوص عدم سنخیت روشهای موجود جهت ارزیابی پایداری سکونتگاههای انسانی سعی نمود منطق فازی را به عنوان یک سیستم هوشمند در ارزیابی پایداری سکونتگاههای انسانی آزمون نماید و در واقع سوال اصلی ،اینگونه بیان می شود که آیا ارزیابی میزان پایداری و یا ناپایداری سکونتگاههای انسانی با روش منطق فازی امکان پذیراست؟ نظریه مجموعه های فازی قادر است نظرات انسان در رابطه با پایداری را به یک مدل ریاضی علمی متصل کند.پیاده سازی عملی هر مدل بر مبنای استنباط کارشناس آگاه از موضوع مورد مطالعه و ایجاد یک تابع عضویت برای هر شاخص خواهد بود. در نهایت سکونتگاههای این منطقه به عنوان مطالعه موردی انتخاب شده و آزمون کاربرد منطق فازی در ارزیابی میزان پایداری آنها اعمال گردیده ،روستای زو با 572/0به عنوان پایدارترین سکونتگاه و سرانی با 347/0به عنوان ناپایدارترین سکونتگاه گزینش گردیدند نتایج نشان داد که تفاوت چشمگیری بین سکونتگاههای مختلف این بخش از لحاظ پایداری زیست محیطی و اجتماعی وجود دارد. در صورتی که از لحاظ پایداری اقتصادی سکونتگاهها بسیار همگن تر هستند؛که دلایل آن را باید در تواناییهای اقتصادی،تنگناهای محیطی،ویژگیهای فرهنگی و موقعیت فضایی سکونتگاههای مختلف جستجو کرد. ؟